Nie jestem strażakiem, ale ratownikiem medycznym. Pracowałem na stacji, która znajdowała się na terenie jednostki ratowniczo-gaśniczej PSP. Stacjonowały tam dwie karetki “P” i “S”. Tego dnia rozpocząłem dyżur w karetce specjalistycznej. Po jednym z pierwszych wyjazdów, gdy przekazywaliśmy pacjenta na SOR dostaliśmy telefon z informacją, aby pilnie wracać, bo doszło do zatrzymania krążenia u jednego ze strażaków. W czasie dojazdu próbowaliśmy skontaktować się z dyspozytorem medycznym i przekazać mu informację, że opuściliśmy szpital i jedziemy do JRG. Jak się później okazało dyspozytor na miejsce wysłał karetkę “P”, która wracała bez pacjenta z wyjazdu.

Na miejscu okazało się, że faktycznie doszło do nagłego zatrzymania krążenia u strażaka który skończył właśnie służbę. Jako pierwsi pomocy zaczęli udzielać mu koledzy. Dołączył do nich nasz lekarz, który skończył dyżur i znajdował się jeszcze na stacji. Strażakowi przed naszym przyjazdem udało się przywrócić funkcje życiowe. Został przez nas przetransportowany do szpitala.

Sytuacja zdarzyła się w miejscu, które wydaje się być nadzwyczaj bezpieczne. Na terenie stacjonowania dwóch Zespołów Ratownictwa Medycznego. Jednak w chwili zdarzenia, żadnego z nich nie było na miejscu. Pomoc nadeszła od kolegów i lekarza, który po dyżurze znajdował się w pobliżu. Przypadek ten pokazuje, że każdy ze strażaków musi wiedzieć, jak zachować się w takiej sytuacji, a każda z jednostek musi bezwzględnie być wyposażona w minimum jeden defibrylator AED. Po roku spotkałem tego strażaka. Brał udział w recertyfikacji KPP, którą prowadziłem. Przeszedł na emeryturę, zmienił nawyki, styl życia i aktywnie udzielał się w swojej jednostce OSP.